27 listopada 2017 r. Lech Marczak - prezes Okręgu Lubelskiego Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej, na prośbę dyrektor PSP w Strzyżewicach Rechcie Edyty Golewskiej przeprowadził z uczniami klas 4 - 7 lekcję historyczno – wojskową.
Lech Marczak przedstawił skrótowo historię Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej i Związku Strzeleckiego oraz zadania jakie organizacje te realizują współcześnie. Podkreślił, że Związek Strzelecki funkcjonuje jako organizacja patriotyczna i proobronna dzieci, młodzieży oraz dorosłych, a jej głównym celem jest przygotowanie Polaków do służby obywatelskiej.
Opowiadając o ZOR RP i ZS nawiązał do osoby swojego dziadka kpt. Władysława Szczypy, który był członkiem obu tych organizacji.
Uczniowie mieli również okazję zapoznać się z obsługą broni, która „brała udział” w powstaniu styczniowym czy II wojnie światowej. Była ona oczywiście pozbawiona cech użytkowych i całkowicie bezpieczna.
Poniżej biogram kpt. Władysława Szczypy, o którym opowiadał Lech Marczak.
Władysław Szczypa urodził się 14 grudnia 1895 r. w Puławach. Absolwent szkoły powszechnej we Włostowicach i Gimnazjum Filozoficznego w Sandomierzu. Podczas I wojny światowej należał do oddziału lotnego Kazimierza Bagińskiego. W 1915 r. ukończył Kursy Aptekarskie na uniwersytecie estońskim. Następnie został powołany do armii rosyjskiej. Podczas działań frontowych przedostał się do 4. Pułku Piechoty Legionów. Skierowany do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej był komendantem puławskiego II Obwodu, a następnie komendantem VIII Okręgu tej organizacji.
W 1918 r. został aresztowany i osadzony w więzieniu na Zamku Lubelskim. Po jego opuszczeniu kontynuował działalność patriotyczną.
2 listopada 1918 r. wraz z podkomendnymi z Polskiej Organizacji Wojskowej odzyskał niepodległość dla Puław rozbrajając Niemców i Austriaków stacjonujących w mieście i okolicach. W 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Walczył z Ukraińcami w Galicji Wschodniej w składzie 35. Pułku Piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której został dwukrotnie ranny. Jako podporucznik został przeniesiony w 1921 r. do rezerwy. Przydzielono go do 7. Pułku Piechoty Legionów w Chełmie, a następnie do 2. Dywizjonu Taborów w Tomaszowie Lubelskim.
Pracował jako farmaceuta w aptece w Puławach, Kolnie, Włodawie, Radzyniu i Krasnymstawie. W 1927 r. wrócił do Puław. Oprócz pracy zawodowej pełnił m. in. funkcje komendanta powiatowego Związku Strzeleckiego, wiceprezesa Związku Legionistów i Peowiaków, członka Rady Miejskiej w Puławach. Był też członkiem Związku Oficerów Rezerwy RP.
W latach 1935-1938 był posłem do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Uczestnik wojny obronnej 1939 r., podczas której dostał się do niewoli sowieckiej i został zamordowany przez NKWD w Charkowie w 1940 r. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem, Medalem Za Wojnę 1918 - 21, Medalem Dziesięciolecia i innymi. Pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V klasy przyznany przez Rząd Rzeczpospolitej Polskiej na uchodźstwie, a w 2007 pośmiertnie mianowany na stopień kapitana przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Lecha Kalczyńskiego.
(k)
