W 41 już tomiku wierszy, zatytułowanym „Pamiętajmy … Czas ucieka …” Kazimierz Szczerbatko wyraża swoje przemyślenia na temat historii, ludzkiego życia, wiary i współczesności.
To szerokie spektrum tematów podejmuje w jedenastu wierszach zamieszczonych w tomiku.
W wierszu „Czas” odnosi się do pracy i trudu człowieka jakie towarzyszą mu w ciągu jego życia. Z tego trudu powstaje chleb, o którym autor pisze: „usta spragnione pragną świeżego chleba… tej skibki, która wyrosła z ludzkiego trudu, ciężkiej pracy…”.
Wiersz „To nie obca ziemia” nawiązuje do tragicznych wydarzeń z lipca 1943 r. na Wołyniu czyli „Rzezi Wołyńskiej”, o któr3ej autor pisze „krew wsiąkła w wołyńskie pola użyźniając męczeńską rolę… czekam prawdy”.
„Pomyśl” to wiersz, w którym autor odnosi się do relacji jakie zachodzą pomiędzy ludźmi, w kontekście życia w ich małej Ojczyźnie jaką jest Zakroczym. Pisze „musimy kochać ludzi jakimi są” i dodaje „Zakroczym to nasza wspólna mała Ojczyzna …”.
W wierszu „Słonce” autor podkreśla rolę rodziny w życiu człowieka, wskazując, że „rodzina niech niesie w darze miłość, spokojny dzień…”, a w wierszu „Lata” dzieli się refleksjami na temat cierpień jakie spotkały Polaków pod zaborami, podczas lat okupacji w okresie II wojny światowej i o odzyskanej wolności oraz powrocie na łono Europy. Wyraża zaniepokojenie zagrożeniami jakie niesie współczesna Europa i ostrzega: „niech nie będzie za późno… filozofie niby postępowe rujnują twoje oblicze, zniszczą co stworzyłaś przez wieki Europo …” .
W wierszach „Wiara” i „JP II” Kazimierz Szczerbatko stwierdza, że: „wiara nie przyszła drogami polnymi … wiara wyrosła jak brzoza z głębi serca…”, a opisując nauczanie Papieża Jana Pawła II konkluduje „ile pozostało z Twojej miłości nauczania ?…”.
Wiersz „Poznać” poświęcony jest rozważaniom na temat postaw Zakroczymian w okresie II wojny światowej. Autor przywołuje postać burmistrza Hanzlika i pani Bogdańskiej. Pisze o niej jako o bohaterskiej kobiecie, która padła przed krzyżem „w modlitwie błagalnej prosząc Boga, aby nie pozwolił, aby barbarzyńcy nie sprofanowali świętości Krzyża…”. I Krzyż pozostał.
Wiersz „Świat” dedykuje Chórowi „Gregorianie” i noworocznemu koncertowi kolęd w jego wykonaniu, które nie tylko wzmacniają wiarę, ale i patriotyzm. Autor przytacza sentencję św. Augustyna w myśl, której „ten kto śpiewa dwa razy się modli …”.
Do śpiewania kolęd w okopach odnosi się również autor w wierszu „108 lat minęło”, kiedy to Legioniści Józefa Piłsudskiego śpiewali kolędy w okopach, walcząc od 22 do 25 grudnia 1914 r. w bitwie pod Łowczówkiem. Bitwa ta w przekonaniu autora „była jedną…z wielu dróg, które prowadziły do niepodległej Polski …”.
W wierszu „78 lat” autor w sposób retrospektywny ukazuje losy Zakroczymia od wyzwolenia spod okupacji hitlerowskiej po dzień dzisiejszy. Pisze m.in. o odbudowie miasta po wojnie, budowie szkoły, odbudowie kościoła i innych obiektów, tworzeniu struktur władzy i instytucji. Wiersz kończą rozważania na temat perspektyw Zakroczymia: „trwają roboty na rynku… i co dalej … Zakroczym powoli staje się pięknym miastem, nawiązuje do średniowiecza, niech tak trwa …”.
(ak)
