27 marca 2012 r. odbyły się uroczystości pogrzebowe Ireny Kalpas – wdowy po zamordowanym w Katyniu mjr. Ryszardzie Kalpasie – oficerze Batalionu Elektrotechnicznego. Irena Kalpas zmarła 23 marca 2012 r. w wieku 97 lat.
Uroczystości pogrzebowe rozpoczęła msza św. w kościele pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie., na którą przybyło liczne grono przyjaciół, znajomych, a także delegacje „Warszawskiej Rodziny Katyńskiej”, Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, 3 Warszawskiej Brygady Rakietowej, Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Warszawie, Urzędu Dzielnicy Bielany w Warszawie, Społecznego Komitetu Wspierania Samorządności „Nasza Gmina – Nasz Powiat”. Członkowie nowodworskiego Koła i Okręgu Mazowieckiego Związku Oficerów Rezerwy RP im. Marszałka Józefa Piłsudskiego wystawili posterunek honorowy przy trumnie i stanowili asystę wojskową. Irena Kalpas była członkiem podopiecznym ZOR RP.
Irena Kalpas była związana z Nowym Dworem Mazowieckim w latach 1936 – 1939, kiedy to po zawarciu związku małżeńskiego z ówczesnym por. Ryszardem Kalpasem, zamieszkała przy ul. Paderewskiego. W 1940 r. jej mąż został zamordowany w Katyniu. Nigdy nie wyszła powtórnie za mąż. Ponownie do Nowego Dworu Mazowieckiego przyjechała w 1992 r. w związku z odsłonięciem przez 1. batalion remontowo-budowlany tablicy poświęconej żołnierzom Batalionu Elektrotechnicznego. W słowie pożegnalnym płk rez. Alfred Kabata – prezes Okręgu Mazowieckiego ZOR RP powiedział m.in.:Żegnamy dziś panią Irenę Kalpas, która dla mnie osobiście, koleżanek
i kolegów z Okręgu Mazowieckiego Związku Oficerów Rezerwy RP im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, Stowarzyszenia Społeczny Komitet Wspierania Samorządności „Nasza Gmina – Nasz Powiat”, a więc tych którzy kultywują pamięć o oficerach Batalionu Elektrotechnicznego zamordowanych w Katyniui Charkowie, była osobą charyzmatyczną, którą darzyliśmy ogromnym szacunkiem.
Jej niezłomność budziła nasz podziw, gdyż całe swoje życie trwała przy ponadczasowych wartościach: prawdzie, wierności i odwadze. Pani Irena przez kilkadziesiąt lat nie mogła mówić o Katyniu, o tym co stało się z jej mężem.Milczenie było trudne, gdyż jak sama wielokrotnie mówiła „prawda w niej krzyczała”. A czasy były takie, że nawet popłakać się nie było można. Żyła więc jakby z zakneblowanymi ustami. Gdy przyjechała do Nowego Dworu Mazowieckiego odżyły wspomnienia, szczęśliwe lata małżeństwa. Miasto się zmieniło, ale kościół pozostał takim jakim go zapamiętała. Za każdym razem, gdy przyjeżdżała do Nowego Dworu, najpierw na odsłonięcie w 1994 r. tablicy Katyńskiej, a później na uroczystości Katyńskie, była szczęśliwa. Tutaj jej mąż był adiutantem dowódcy, tutaj na powrót czuła się żoną polskiego oficera.Pani Irena była osobą niezwykle ujmującą, pogodną, pełną optymizmu. I to udzielało się wszystkim, którzy się z nią stykali.Niejednokrotnie powtarzała pani, że pamięć musi przetrwać, żeby była ciągłość tradycji. Zapewniam panią, że pamięć o Katyniu, Batalionie Elektrotechnicznym, pani mężu i pani była jest i będzie kultywowana w Nowym Dworze Mazowieckim. Pani na zawsze pozostanie w naszej pamięci.
Trumna z ciałem złożona została w grobie na cmentarzu w Rembertowie k. Tarczyna.
W pogrzebie brali udział następujący członkowie okręgu Mazowieckiego ZOR RP: płk rez. Alfred Kabata, por. rez. Sławomir Łazor, Marcin Łada, płk rez. Dariusz Zielonka, ppłk rez. Henryk Marciniak, ppłk rez. Zbigniew Kotarski, ppłk w st. spocz. Ryszard Pawłowski, mjr rez. Józef Szatkowski, kpt. rez. Jerzy Białoskórski, por. w st. spocz. Maria Dybaczewska, por. w st. spocz. Stanisław Marczak, st. chor. sztab. w st. spocz. Bolesław Morawski, Artur Błoński, Jan Wiśniewski, Tadeusz Maciński.
(ak)
Foto: Artur Błoński
Wspomnienie pośmiertne
Irena Kalpas 13.08.1915 – 23.03.2012
Irena Kalpas – wdowa po mjr. Ryszardzie Kalpasie – oficerze Batalionu Elektrotechnicznego, zamordowanym w Katyniu, urodziła się w 13 sierpnia 1915 r. w Warszawie. Gdy miała 10 lat, rodzice postanowili przeprowadzić się do Poznania. Tam podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek. Na wakacje i ferie świąteczne przyjeżdżała do Warszawy do wujostwa. Jej wuj, Alfons Kühn z wykształcenia inżynier, pełnił funkcję dyrektora Tramwajów Miejskich, potem Elektrowni Warszawskiej. Przez pewien czas w latach 1928 – 1932 piastował także tekę ministra komunikacji. 22 lutego 1936 r. wyszła za mąż za por. Ryszarda Kalpasa. Ślub odbył się w Katedrze Polowej WP w Warszawie. Po ślubie zamieszkała w Nowym Dworze Mazowieckim, gdzie mieścił się Batalion Elektrotechniczny, jednostka jej męża.
W początkach sierpnia 1944 r., wraz z matką została wywieziona do obozu do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück w Niemczech. Po wojnie wróciła do stolicy, gdzie pracowała w Polskim Radiu, a następnie w telekomunikacji.
Irena Kalpas była członkiem Warszawskiej „Rodziny Katyńskiej” i Koła nr 1 w Nowym Dworze Mazowieckim Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Jako osoba, której mąż mjr Ryszard Kalpas został w 1940 r. zamordowany w Katyniu podejmowaławiele inicjatyw mających na celu upamiętnienie oficerów - ofiar zbrodni Katyńskiej. Kilkakrotnie uczestniczyła w wyjazdach do Katynia organizowanych przez władze państwowe i Federację Rodzin Katyńskich.
Była jedną z fundatorek tablicy poświęconej żołnierzom Batalionu Elektrotechnicznego - obrońcom ojczyzny w latach 1920-1939, odsłoniętej w Nowym Dworze Mazowieckim 10.11.1992 r.Dwa lata później - 6.08.1994 r. była jedną z osób, z inicjatywy których w kościele parafialnym w Nowym Dworze Mazowieckim odsłonięto tablicę Katyńską upamiętniającą oficerów Batalionu Elektrotechnicznego zamordowanych w Katyniu i Charkowie. Od 1994 r. do 2008 r. (później nie pozwalał jej na to stan zdrowia) brała udział w organizowanych w Nowym Dworze Mazowieckim uroczystościach Katyńskich oraz była współorganizatorką spotkań rodzin oficerów Batalionu Elektrotechnicznego, których 30 zostało zamordowanych w Katyniu i Charkowie.
Jej wspomnienia o przedwojennej Warszawie, kiedy to wiele czasu spędzała w mieszkaniu swojego wujostwa przy ul. Filtrowej 27 oraz o własnych przeżyciach wojennych, spisane przez Marcina Ludwickiego,znalazły się w wydanej w 2007 r. książce zatytułowanej „F.27. Czy tu jeszcze rosną róże ?”.
Jej relacje, a także przekazane materiały były bardzo przydatne do ukazania losów oficerów Batalionu Elektrotechnicznego, zamieszczonych w książce zatytułowanej „Pamięć o Katyniu w Nowym Dworze Mazowieckim. Oficerowie Batalionu Elektrotechnicznego zamordowani w Katyniu i Charkowie” autorstwa płk rez. Alfreda Kabaty, a wydanej przez Urząd Miejski w Nowym Dworze Mazowieckim w 2010 r.
31.01.2011 r. Rada Ochrony Pamięci Walk i męczeństwa nadała Irenie Kalpas na wniosek Okręgu Mazowieckiego Związku Oficerów Rezerwy RP im. Marszałka Józefa Piłsudskiego Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.
16.09. 2011 r. podczas uroczystej gali w Zamku Królewskim w Warszawie zorganizowanej przez „Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 r.” była jedną z wdów, którą uhonorowano specjalnym medalem Katyńskim.
Pani Irena Kalpas, ponad 70 lat żyła w cieniu Katynia. Wybuch wojny był końcem jej beztroskiej młodości. W ten dzień jej szczęśliwy świat umarł. A to był dopiero początek jej życia.
Powojenne lata wypełniała jej opieka nad matką i pamięć o bliskich zmarłych, a szczególnie o jej ukochanym Ryszardzie, któremu była wierna całe życie. Uważała, że ma dług wobec niego, bo przez cztery lata małżeństwa nie dała mężowi niczego poważnego. Była bowiem młoda i niedojrzała. Miała nadzieję, że z tego co zrobiła w swoim życiu jej mąż będzie z niej zadowolony.
